ความกังวลของพ่อแม่เมื่อลูกป่วย ภาระทางอารมณ์ที่หนักอึ้งที่สุด

ในโลกของผู้เป็นพ่อเป็นแม่ ไม่มีเรื่องใดที่จะทำให้หัวใจวูบไหวและเต็มไปด้วยความวิตกกังวลได้เท่ากับการเห็นลูกรักล้มป่วย ความกังวลนี้ไม่ใช่เพียงความรู้สึกไม่สบายใจชั่วครู่ แต่มันคือสัญชาตญาณดิบที่ฝังลึก เป็นสัญญาณเตือนภัยที่ดังขึ้นในจิตใจทันทีที่อุณหภูมิร่างกายของลูกสูงขึ้น หรือเสียงไอดังขึ้นผิดปกติ ความรู้สึกนี้หนักอึ้งและครอบคลุมทุกด้านของชีวิต จนกว่าลูกจะกลับมามีรอยยิ้มและพลังงานเต็มเปี่ยมอีกครั้ง ซึ่งเราต้องพาลูกไปที่โรงพยาบาลเด็กเพื่อหาสาเหตุของอาการป่วย วงจรแห่งความวิตกกังวลมักจะเริ่มต้นด้วยความประหลาดใจและปฏิเสธเล็กน้อย เมื่อพ่อแม่สัมผัสได้ถึงหน้าผากที่ร้อนผ่าว หรือเห็นดวงตาที่ซึมลงของลูก จากนั้นความรู้สึกไร้พลังจะเข้าครอบงำอย่างรวดเร็ว แม้พ่อแม่จะสามารถจัดการปัญหาใหญ่ๆ ในชีวิตประจำวันหรือในหน้าที่การงานได้ แต่เมื่อลูกป่วย พวกเขาต้องเผชิญกับข้อจำกัดที่ใหญ่ที่สุด นั่นคือการไม่สามารถ 'แก้ไข' ความเจ็บป่วยทางกายของลูกได้ในทันที สิ่งที่ทำได้คือการประคับประคอง ดูแล และเฝ้ารอ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทรมานใจที่สุด

ความกังวลของพ่อแม่เมื่อลูกป่วยนั้นมีหลายระดับ ตั้งแต่ความกังวลพื้นฐานไปจนถึงความกลัวที่เลวร้ายที่สุด หากลูกเป็นหวัดธรรมดา พ่อแม่ก็จะกังวลว่าลูกจะกินได้น้อย นอนไม่หลับ หรือส่งผลกระทบต่อพัฒนาการชั่วคราว แต่หากอาการรุนแรงขึ้น เช่น มีไข้สูงไม่ลด มีอาการหายใจลำบาก หรือมีผื่นขึ้นที่ไม่ทราบสาเหตุ ความคิดก็จะพุ่งไปสู่สถานการณ์ที่น่ากลัวที่สุดอย่างรวดเร็ว พวกเขาจะเริ่มค้นหาข้อมูลทางการแพทย์ทางอินเทอร์เน็ตอย่างกระวนกระวายใจ แม้จะรู้ดีว่าการวินิจฉัยด้วยตนเองนั้นเป็นอันตราย แต่ก็ยากที่จะหยุดยั้งความพยายามที่จะทำความเข้าใจและควบคุมสถานการณ์ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมนี้ได้ นอกจากความกลัวเกี่ยวกับสุขภาพของลูกแล้ว ยังมีภาระทางจิตใจที่เรียกว่า 'ความรู้สึกผิดของพ่อแม่' ข้ามาเกี่ยวข้องด้วย ผู้ปกครองหลายคนมักจะถามตัวเองซ้ำๆ ว่า: 'ฉันดูแลลูกดีพอไหม?', 'ฉันปล่อยให้ลูกไปเล่นในที่เสี่ยงเกินไปหรือเปล่า?', 'ฉันควรจะฉีดวัคซีนนี้ให้ลูกไหม?' ความรู้สึกผิดนี้เป็นเหมือนเชื้อเพลิงที่เติมให้กองไฟแห่งความวิตกกังวลลุกโชนขึ้น ทำให้ความเครียดจากการดูแลลูกป่วยยิ่งทวีคูณ ในทางปฏิบัติ การป่วยของลูกทำให้ชีวิตประจำวันหยุดชะงักอย่างสิ้นเชิง การนอนหลับของทุกคนในบ้านจะถูกทำลายลงด้วยการวัดไข้ทุกสองสามชั่วโมง การให้ยาในเวลากลางคืน และการปลอบโยนลูกที่งอแง พ่อแม่ต้องจัดการกับการลางาน การนัดหมายแพทย์ที่เร่งด่วน และการป้องกันไม่ให้สมาชิกคนอื่นในบ้านติดเชื้อ . ความเหนื่อยล้าทางกายภาพจากการขาดการพักผ่อนรวมกับความตึงเครียดทางอารมณ์ ทำให้ช่วงเวลาที่ลูกป่วยกลายเป็นบททดสอบความอดทนและพลังใจของคนเป็นพ่อเป็นแม่อย่างแท้จริง ความกังวลของพ่อแม่เมื่อลูกป่วยเป็นเพียงการแสดงออกถึงความรักอันยิ่งใหญ่ มันเป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดว่าหัวใจของพวกเขาสามารถแตกสลายได้เมื่อคนที่พวกเขารักที่สุดต้องเจ็บปวด แม้ว่าความกังวลจะทำให้เหน็ดเหนื่อยเพียงใด แต่การได้เห็นลูกฟื้นตัว ลุกขึ้นมาวิ่งเล่นได้อีกครั้ง ถือเป็นรางวัลที่คุ้มค่าและเป็นสิ่งที่ย้ำเตือนว่าความผูกพันระหว่างพ่อแม่กับลูกนั้นแข็งแกร่งและไม่สามารถถูกทำลายได้ด้วยความเจ็บป่วยใดๆ